Met nog een aantal vrije dagen in het verschiet mag er niet stil gezeten worden. Hoe kan een mooie dag beter gevuld worden dan met een mooie wandeling door de winterse natuur die Noorwegen rijk is? Het plan ontstond 's avonds aan de keukentafel na een stevige maaltijd. Er zou en moest een berg getrotseerd worden, niet alleen vanwege de schoonheid buiten - maar ook om eens onze spullen te testen. We hadden immers niet voor niets dikke winterschoenen en een loodzware slaapzak gekocht. We namen de proef op de som op een van de wat hogere bergen in de omgeving: de Rognvorda. Deze berg bestaat uit drie toppen, waarvan wij naar de meest oostelijke top gingen (
LINK). Deze heeft een hoogte van om en nabij de 975 meter boven zeeniveau, de campus ligt op ongeveer 250 meter boven zeeniveau. Dat betekent een flinke 700 meter klimmen, in de sneeuw, door de kou.
We vertrokken woensdagochtend rond een uur of 9.00 's ochtends om eerst nog wat proviand en gas te halen bij het lokale winkeltje. Ik had wat knäckebröd bij, stukje chocolade (snelle energie), een drietal appels en nog een kwart spekkoek (meesterlijke powerfood). We zouden onderweg ons kamp opzetten om de volgende dag de top te bereiken en weer terug te keren. Bergaf is immers vele malen sneller dan bergop, vandaar dat we het in twee etappes verdeelde.
Vanaf het miniwinkeltje was het eerst een uurtje lopen over verharde, maar besneeuwde wegen. Al gauw kwamen we bij het punt waar we toch echt onze sneeuwschoenen (te lenen bij de mediatheek in de school!) onder onze schoenen moesten binden.
De eerste ontmoetingen met de meterdiepe sneeuw verliepen lacherig en een aantal valpartijen later waren we de schoenen toch meester geworden. Het ploeteren door onbelopen sneeuw valt echt niet mee. Het is alsof je een baan maakt door mul zand, maar dan nog eens een dertig centimeter wegzakt voordat je eigenlijk je volgende voet voor kunt zetten. We wisselden de koploper steeds af, net zoals bij het wielrennen. Als je eenmaal even vooraan hebt gelopen en je belandt achteraan, dan is het alsof je loopt op stukjes wolk: zo'n wereld van verschil maakt dat! Toch was het verre van licht, omdat je ook nog eens een flinke rugzak met ongeveer 15 kilo op je rug hebt.
Zigzaggend naar boven wandelden we door sparrenbossen met hier en daar een verdwaalde grove den. Ons pad constant gekruisd door sporen van eland of haas. Daar waar de takken van de bomen laag hingen was de sneeuw tegen de boom en tak op gewaaid en vormden zo natuurlijke holten. De rotsen die normaal zo nadrukkelijk aanwezig zijn, waren ook hier helemaal bedolven onder sneeuw. Het enige teken dat ze er waren was als je er met je sneeuwschoen tegenaan schampte.
De bossen werden afgewisseld door witte sneeuwvlakten met hier en daar oude bomen en wat jong spul wat net met de piek boven de sneeuw uitstak. Het waren stiekem steile hellingen, vandaar dat we om de twintig meter een scherpe bocht moesten maken. Gelukkig had de voorste loper beschikking over een stok waarmee hij zich kon tegenhouden of om te gebruiken als extra steunpunt.
Het weer was erg goed. Stralendblauwe hemel met een warme zon. Met vier lagen kleren aan krijg je het op die manier wel erg snel warm! Die warmte had je echter wel nodig, want zodra de zon achter bomen of bergrichel verdween werd het in een keer ijzig koud. Een verschil ongekend.
Met een mooie tocht achter de rug vonden we het rond 15.00 tijd om ons kamp op te slaan en te gaan zorgen voor eten. Het wordt hier eerder en sneller donker dan in Nederland. Daar kun je je nog verschrikkelijk in vergissen. Gelukkig waren we op tijd met het maken van onze stek, maar het duurde al snel twee uur voordat alle tenten er stonden en een groot kampvuur was gesticht. Allereerst moesten we een groot oppervlak platstampen met onze sneeuwschoenen. Over een oppervlakte van bijna 40 m2 deden we dit. Je zou haast verwachten dat het dan wel stevig is, maar zonder sneeuschoen zakte je er tot aan je kruis in. Sneeuwschoenen aanhouden dus!
Op plek waar de tenten moesten komen te staan gingen we nog een stapje verder. Hier zouden we nog driekwart meter sneeuw wegscheppen om vervolgens de overgebleven sneeuw (en die was er!) verder aan te stampen met de sneeuwschoenen. Ook hier zakte je nog flink weg als je geen sneeuwschoenen aan had. De helft van ons ging bezig met de tenten, terwijl de andere helft (we waren met z'n vijven) zich bezig ging houden met het vuur. Bomen werden omgezaagd en verzaagd tot blokken bevroren brandhout. Spar, den of berk, het maakte niet uit. Het avondeten volgde (bestaande uit rijst en zogenaamde visbollen - de gehaktballen onder de vis, veredeld kattenvoer zullen we maar zeggen). Rond 20.00 lagen we al in bed. Het was op dat moment pikke-, maar ook echt, pikkedonker!
Diep weggekropen in winterslaapzak en fleece binnenhoes hadden alleen onze gezichten contact met de buitenwereld. Binnentent of buitentent, het maakte niet uit. Koud was het toch, of het nu 5 of 10 graden vriest. De enige momenten dat ik wakker werd was omdat mijn neus door en door koud was, of als ik even op de andere zij moest gaan liggen. Gelukkig heb ik het de hele nacht niet koud gehad, behalve toen ik er even uit moest om gele sneeuw te maken. Later hoorden we dat het op de berg -25 was! But we survived!
De volgende ochtend met tegenzin de slaapzak opengeritst om vervolgens je langzaam maar zeker aan te kleden. Als je slim was geweest had je je kleren in je slaapzak gelegd, zodat deze warm waren. Het enige wat ik buiten de slaapzak had laten liggen was mijn broek, die had ik over mijn voeten heen gelegd. Deze was dan ook bevroren (met wat resterend sneeuw is dat zo gepiept bij -15 of kouder!). Gelukkig kon ik nog een broek lenen van iemand anders. Het koudste waren nog de schoenen die geheel stijf waren van het ijs. Binnen no-time waren mijn tenen afgekoeld tot omgevingstemperatuur, warm lopen of springen hielp niet echt. We moesten gewoon de sneeuschoenen onderbinden en weer op weg gaan!
We deelden ons op in twee groepen, twee van ons gingen terug naar huis en drie van ons gingen verder naar de top van de berg - waaronder ik. Na een klein kwartiertje wierpen we onze rugzakken af en baanden ons een weg naar boven (het was nog zeker een meter of 300 klimmen naar boven). Wandelen zonder rugzak scheelde een hoop energie, hoewel de steilheid van de berg ons bleef tegenwerken. Op een gegeven moment kwamen we zowat boven de boomgrens en dat merkten we meteen door de snijdende koude wind die ons tegemoet kwam blazen. De sneeuw aan de top was hard als ijs dus dat liep een stuk makkelijker.
Eenmaal aan de top was het uitzicht onbeschrijfelijk - maar ik probeer 't toch. Zo ver als je kon kijken zag je bergen en bomen, besneeuwde toppen en de bevroren Glomma/Glåma die zich als een slang door het landschap snijdt. Op de top vonden we twee kleine houten hutjes, waarschijnlijk voor onderzoekers of als schuilgelegenheid. Eentje daarvan was open en voor de helft volgesneeuwd. Van de dekking die het ons bood namen we maar al te graag gebruik. Na een half uurtje op adem gekomen te zijn, vertrokken we weer naar beneden. Bergaf ging vele malen makkelijker omdat de weg al gebaand was.
Hier nog wat linkjes naar filmpjes uit Noorwegen, gemaakt door Floris:
