Oseberg, Gokstad & Tune - Hwæt!?

Eindelijk zag ik ze dan in het echt. Ditmaal niet vanaf computerscherm, boekpapier of televisiescherm. In pracht en praal, haast fier - met de gedachte dat de tijd nooit veranderen zou. Als grafgiften waren ze begraven, gebouwd voor in het oneindige. Voor een of andere welvarende heer of dame, waarvan wij nu niet eens weten hoe zij eruit zagen – een impressie is het enige dat we hebben. Wisten zij veel, dat vele mensenlevens later, zij werden ontdekt, onteerd en uitgegraven. Dat ook de wereld er volledig anders uit zou zien, wisten de makers en nabestaanden niet. Aan het einde van de 19e eeuw (wanneer het Gokstad-schip werd ontdekt), na de industriële revolutie, zou een groot deel van de mensheid in steden wonen – opgetrokken uit grauwig baksteen, besmeurd met roet uit de fabrieken. Anders dan toen – letterlijk vechtend voor het harde bestaan ergens aan de de kust van Noorwegen. Één ding mag duidelijk zijn, zij die welvarend waren, werden als zodanig behandeld. Zelfs na hun dood. Een schip is niet niks, tientallen meters in uiterst kostbaar eikenhout. Wat te denken van alle andere grafgiften zoals zwaard, wagen en voedsel, maar ook menig mens – en dierenleven werd niet gespaard en begraven. Zij die een goed leven hadden in de huidige wereld, hadden dat naar alle waarschijnlijkheid ook in het volgende - of elders. Genoeg. De drie schepen stonden uitgestald in de vorm van een kruis – ehem – en deden samen met alle andere grafgiften (zoals de welbekende Osebergwagen) mijn gedachten teruggaan in de tijd ...

Alone he stands in the doorway
His family still asleep
Gazing at the starlit horizon
And the moonsparkling sea
When dawn comes he must leave them
His home, his children and loved
For his destiny beyond those waves
Known only to the Norns

He's already dressed ready to leave
His four friends are waiting by the shore
Each with a dragon ship
And one hundred men prepared for war

He returns to his bed kissing
His sleeping wife goodbye
And as he leaves his youngest son
A tear rolls from his eye

They set sail with the first morning rays
Heading for glorious wars
And as the five ships steer out from the bay
Their hearts pound like never before

The wind is strong, the sun is warm
Their Dragons fly across the waves
No greenfaces are seen here onboard
Only a crowd of braves

Many nights pass
And days long as a year
They await the battle
They await without fear

On the morning of the fifth day
Before the sun arose
They hear bells chime and see pyres
Torched at a nearby coast

"LOWER THE SAIL, GRAB YOUR OARS,
NOW MEN IT'S TIME TO ACT!
ROW LIKE THE WIND TO THE SHORE,
ROW LIKE THE WIND TO ATTACK!"

[Amon Amarth - The Dragon's Flight Across the Waves (1998)]