Tronkberget

Het is een beetje aan de late kant, maar ik doe het toch. Ook afgelopen weekend heb ik een benoemenswaardige tocht gemaakt - een dagtocht. Aan deze kant van de rivier, op zo'n vijftien minuten lopen vanaf de school ligt Tronkberget. Een berg van om en nabij de 680 meter boven zeeniveau. De berg is op dit moment voor het overgrote gedeelte gehuld in sneeuw. Daar waar de sneeuw ontbreekt zie je de grimmige donkere pieken van den of spar, met hier en daar de sombere bladloze gestalten van berk en els. Op ongeveer drie-vierde, of wellicht iets eerder, van de berg is een zwarte kale band te zien, bestaande uit rotsen die zowat verticaal omhoog rijzen. Daar kan geen boom groeien. Sommige bomen proberen het toch, wat resulteert in de meest aparte verschijningsvormen. Daar waar je de kans van overleving nihil acht, op het randje van de afgrond, staan bomen zo dik als elders in het bos. Ze doen het met een zeer dun laagje 'zand', hopend dat met het stromende regenwater voedsel meekomt. Het doet mij dan ook altijd fascineren - balancerend op het randje...

Tronkberget - 680 m.o.h.

Het mooie aan de sneeuwschoenen is dat sommige ook een soort van ijzeren tanden onderop hebben zitten. Zo kun je met wat kracht je weg door de sneeuw heen bijten, als het ware. Op de erg steile stukken is dat van belang, want anders kom je nergens. Waar de ijzeren grip faalt moet je vertrouwen op je armspieren. Steunend op de stokken, met hier en daar wat hulp van een omstaande boom baan je je een weg door de sneeuw - naar boven.

Het eerste deel, tot aan de berg, gaat soepel. De weg is overigens voor het overgrote deel al gebaand door een groep medestudenten die een dag eerder de berg hebben getrotseerd, maar ongeacht dat ging het niet vanzelf! Het eerste deel gaat over de akkers, bedekt met kruisdiep sneeuw. Zonder sneeuwschoenen is het mogelijk, maar erg frustrerend op den duur. Vanaf de akkerrand moet je het spoor over (ja, dat kan hier!) en de bergen in. Eerst een heuveltje over voordat de echte klim kan beginnen.

We benaderen de berg vanaf het zuidwesten. Door de snelle opeenvolging van hoogtelijnen kun je zien dat je binnen no-time flinke hoogte kunt maken. Keer op keer sta ik versteld hoe snel je stijgen kunt, ook te voet. Voor je het weet kun je tussen de slanke sparren door het dal van de Glåma zien liggen. Vanaf de berg zie je de huizen als miniaturen in het rivierdal liggen - alsof je op een maquette neerkijkt.

Miniatuurhuisjes in het dal

Op de top van de berg heerst een heel ander klimaat dan beneden in het dal. De bomen zijn er korter, dunner en schrieler gebouwd. Mocht je dan toch dikke bomen vinden dan kun je er gerust vanuit gaan dat ze er al een aantal eeuwen staan. Als mens kun je dat haast niet begrijpen... Beter gezegd: niet.

Eeuwenoude den op de top van de berg

Bovenop de berg staat een kleine hut met een gat in het dak. Stom, zul je denken, maar het is uiterst slim bedacht. Het is een laag hutje gebouwd met houten balken. Tegen de wanden van de hut zijn planken waar je op kunt zitten. In het midden is een mooie plek om een vuurtje te maken. Zeker na een zware klim, want dat was het, is een vuur altijd motiverend - stimulerend. Vandaar dus ook dat gat in het dak, zodat je binnen (droog) kunt zitten terwijl je een vuur je warm houdt...

Hut - ondergesneeuwd en wel

Binnen - met open dak, cabrio onder de berghutjes

Uitzicht - onderaan het dal van de rivier.

Uitzicht over de bergen...